Octidi 18 Vendémiaire CCXXII

Mike Doughty, een muzikant uit de magische Verenigde Staten van Amerika, postte een tiental maanden geleden een leuk brokje tekst op zijn tumblr. Hij stelde vast dat de oudste helft van het rock & roll-publiek zelden nog naar optredens gaat. Die eindigen te laat en drie uur aan een stuk rechtstaan is hen te pijnlijk. Als oplossing stelde Doughty voor kortere optredens te geven, eerder in comedyclubs dan in concertzalen. Hij beloofde zelfs dat de groepen die dit zouden doen met veel geld zouden kunnen wegwandelen. Poen hebben de vijfendertigplussers immers genoeg.

Vertaald naar België smelt dit probleem weg als sneeuw voor het broeikaseffect. Hoera! Bij ons bestaat dit alternatieve circuit al: de cultuurcentra en aanverwanten waar onze muzikanten op tijd en stond aanmeren met hun theatertours. Ik hoop dat ik niet zo oud ben als ik me voel maar ik merk dat ik toch ook een lichte voorkeur begin te krijgen voor optredens met zittend publiek. Alzo kwam het dat ik vorige woensdag naar de Schouwburg van 30CC surfte voor de première van Meuris’ verse theatertour.

U weet vast wel dat het al lange tijd dikke mik is tussen meneer Stijn en jongeheer ik. Ik zou zelfs durven zeggen dat hij er altijd al is geweest.

Mijn vroegste muzikale herinnering is hoe ik Noordkaaps versie van Arme Joe verbasterde tot Arne Joe om mijn broer – onze Arne dus – te pesten. Nog voor ik de lagere school ontgroeide was Ik hou van u vaste prik geworden op schoolfeesten en moederdagvieringen. De afscheidstournee van Noordkaap was mijn eerste echte rockconcert. De oefenmatch van Monza in het Poorthuis in Peer was het eerste rockconcert waar ik op eigen houtje naar toe fietste.

Om nog een versnelling hoger te gaan: Stijn is zelfs de enige jeugdliefde die tussen mijn achttiende en nu nooit is weggegaan of heeft teleurgesteld. Van Arno heb ik te veel slechte optredens gezien. Neil Young stuurde zijn kat naar Pukkelpop. Blunderbuss is een dijk van een plaat maar Jack White kan echt niet verwachten dat ik voor hem naar het Sportpaleis trek. Het ergste dat je Stijn kan verwijten is dat hij een keer te veel van groepsnaam is gewisseld. En dan nog. Ik heb veel mantels der liefde.

Ik weet niet of u het ook gemerkt heeft maar het gaat tegenwoordig behoorlijk goed met Stijn. Door zijn ronde van Vlaanderen met Rick De Leeuw lijkt hij zich verzoend te hebben met zijn popkant. ’s Mans artrock bestaat tegenwoordig uit gelijke delen art en rock. Het is ooit anders geweest.

Dat huidige evenwicht vinden we prachtig terug in Stijns secondanten. Aan zijn rechterhand hangt gitarist Dave Hubrechts gekruisigd. Hij van Diablo Blvd, hij die al eens graag groots uitpakt. Aan de linkerkant biedt Kris Delacourt weerwerk met subtiele shit en weird gedoe. U moest eens weten hoe schoon ze samen kunnen spelen.

Wat ze vorige woensdag speelden, was ook de moeite waard. Ruw geschat twee derde van Mirage, aangevuld met puik geselecteerd oud goud. Afgetrapt met Als ik ’s nachts door Veerle rijd, Het zou niet mogen zijn eindelijk losgeweekt van zijn Siamese tweelingbroer Wat een fijne dag, afgesloten met Wat is kunst. Over lichtshow en decor was duidelijk goed nagedacht maar daar maakt Stijn al langer een erezaak van. De enige kritiek die ik kan formulieren is dat er her en der wat te veel slordigheden in de hoekjes zaten maar het was natuurlijk de première dus dat betert wel.

Als John Peel bij leven en welzijn niet druk bezig was zich af te rukken op Teenage kicks dan orakelde hij wel eens over the Fall: “They are always different, they are always the same.” Staat u mij toe een soortgelijk bon mot te formuleren over Stijn Meuris?