Septidi 27 Nivôse CCXXXI

(Wees gewaarschuwd: deze post heeft helemaal niets van doen met om het even welke blauwe maandag.)

U herkent de trendwatchers van de natie aan hun afgewassen debardeurs, hun overkammers, hun bordeelsluipers, hun drollenvangers en hun continu aroma van angst, de angst ontmaskerd te worden als lul-de-behanger. Naar goede gewoonte zijn zij omstreeks midden juni collectief in conclaaf gegaan in een ontwijd klooster in de Vlaamse Ardennen om middels brainstorming, tarotkaarten lezen, pendelen, peyotesessies, artificial intelligence en andere non-methodes de trends van het jaar te destilleren.

Die informatie hebben zij vervolgens middels ondeugdelijk geschreven lappen proza verspreid bij de onderbetaalde eindredacteurs en de oververmoeide stagiairs van tijdschriften, dagbladen en webstekken. Alzo hebt u misschien eind november te lezen gekregen dat ook in 2022 Harvest van Neil Young de plaat van het jaar was. Door de unieke combinatie van warme instrumenten, fluwelen stemmen, intrieste melodieën en onthutste teksten is Harvest een brok muziek voor elk jaargetijde, voor elke gemoedstoestand. Dat loont; zeker in dit jaar van oorlog, inflatie, oververhitting, malaise, schurft en steeds opnieuw een ongerechtvaardigd platform voor de Jan Verheyens van de wereld.

Daar komt nog bij dat Harvest in 2022 Abraham in de ogen keek en dat het puike Groot-Limburgse combo LeNoise niet te beroerd was om deze tien liederen ten berde te brengen op de podia van onze gouw. Zij speelden de plaat op ieders verzoek getrouw na, zoals Neil Young zelf nimmer heeft willen doen. Gepassioneerde imitaties van oude muziek, gebracht door muzikanten die met hun eigen materiaal amper een café gevuld krijgen, beluisterd door een grijzend en kalend publiek vol heimwee naar lang vervlogen en slecht herinnerde gloriedagen: vanzelfsprekend zat Theo Adorno elke avond oogrollend aan zijn bureau. Daar ik LeNoise in 2022 vijf keer aan het werk heb gezien, liet hij mij weten niet boos te zijn, maar wel teleurgesteld.

Buiten Harvest van Neil Young vindt u mijn jams van het jaar in onderstaande playlist. Elke trendwatcher is als een ondergaande zon.

Septidi 27 Fructidor CCXXX

Komende zaterdag zal ik exact één gedicht voorlezen in en rond de kapel van Stoepe te Ertvelde. Het gedicht bevat onder meer de woorden: “desperado”, “blender” en “canapé”. Tevens zal geen van mijn handelingen het epitheton ornans “controversieel” opgekleefd kunnen krijgen.

Quartidi 24 Fructidor CCXXX

junkfood

steen
stenen
een rugzak vol

lange dagen aan de rivier
rimpels op het water
als de olifanten vechten

zij en haar
jij tegen mij
negen open armen

drijfzand pokerface morgenster
de feiten spreken voor zich

Primidi 11 Fructidor CCXXX

de oude autoriteit

een tafel
een bureau
een voetensteun
in totaal zeventien meubelstukken
wisselend gewicht
extra initiatieven altijd welkom
we dragen tot we klagen
we sleuren tot we zeuren
we verschuiven tot we verhuizen
tot de krassen in het laminaat
een patroon beginnen te vormen
een pennentrek beginnen te vormen
een portret beginnen te vormen

van een tafel
een bureau
een voetensteun
en van rudy van genechten
ambtenaar uiteraard
weinig gedreven behoorlijk nors
al een paar decennia vastbenoemd
nog niet meteen pensioengerechtigd
twittertrol in zijn vrije tijd

aan zijn tafel
achter zijn bureau
op zijn voetensteun
dit is rudy van genechten
als we de meubels verschuiven
verdwijnt zijn rust
als de geest uit fles
als de bruis uit het water
als het water uit de ondergrond

onder de tafel
onder het bureau
onder de voetensteun
dit is rudy van genechten
zijn watertank staat droog
zijn denktank staat op non-actief
zijn benzinetank is even duur als de uwe
maar hij vertikt het de trein
de bus of de fiets te nemen

met zijn tafel
zijn bureau
of zijn voetensteun

Quartidi 4 Fructidor CCXXX

Van links naar rechts: mijn moeder (1960), Peet (1899-1999), ik (1984), Mémé (1932-2022). Foto gemaakt te Wijchmaal eind 1984 of begin 1985. Die zetel is de meest comfortabele zetel aller tijden.

Mémé is altijd thuis.

Mémé is altijd thuis, behalve als de klink van de achterdeur omhoog staat. Dan is Mémé naar de markt of naar de winkel, dan is ze fietsen of op familiebezoek.

Als je voor een gesloten deur staat, doe je de klink omlaag zodat Mémé ook weet dat er iemand aan de deur is geweest. Een paar dagen later ga je opnieuw op bezoek en dan leg je uit dat jij de klink omlaag hebt gedaan. In ruil legt Mémé uit hoe het kwam dat ze niet thuis was.

Mémé is altijd thuis en je bent er altijd welkom.

In mijn peutertijd was zij mijn onthaalmoeder. Als student mocht ik mij met mijn cursussen installeren aan de grote tafel, waar toen nog geen internet was en dus extra veel concentratie. Verder: een schier eindeloze reeks avonden, dagen, logeerpartijtjes, korte en lange bezoekjes.

Zo zat ik in de herfst van 1997 zes vrijdagavonden op rij met mijn broer naast Mémé in de zetel. We keken samen naar Terug Naar Oosterdonk terwijl Pépé en mijn moeder deelnamen aan de zettersprijskampen. Het verhaal van Pietje de Leugenaar en hoe een hechte dorpsgemeenschap in de polder moest verdwijnen voor de uitbreiding van de Antwerpse haven.

Na elke aflevering vertelde Mémé uitgebreid wat ze in de serie had herkend van haar eigen jeugd en daarna hoe ze de straten, gebouwen en inwoners van Eksel had zien veranderen in de loop der jaren. Soms ten goede, soms ten slechte. Vooral voor de fusie met Hechtel had ze geen goed woord over.

De asse van Mémé is begraven op het gerenoveerde kerkhof van Eksel. Amper driehonderd meter van de Kapelstraat dus één zekerheid blijft. Mémé is altijd thuis.