Ruimte voor gekerm VIII

Zaterdag veertien september jongstleden zat ik na afloop van een literaire soirée in het Gentse aan het kampvuur met mijn goede vriend Bockie de Repper. Een Duvel of drie ver in het gesprek vertelde ik hem over mijn leesproject voor het huidige academiejaar. Hij reageerde verrassend positief en drong erop aan dat ik mijn plannen met het hele internet zou delen. On y va!

Een van de Amsterdamse intellectuelen op mijn Facebook – ik ben vergeten welke precies – postte een paar jaar geleden een interessante gedachteoefening. De meeste mensen reageren, wanneer je hen ervan beschuldigt een racist te zijn, zeer categoriek: “Neen, ik ben geen racist.” Terwijl een eerlijker en genuanceerdere respons zou kunnen wezen: “Goh, misschien ben ik inderdaad racistischer dan ik zelf besef. Laat ik maar eens onderzoeken op welke noorderbreedte en oosterlengte mijn blind spots precies gelegen zijn.” Lang verhaal kort: dit academiejaar wil ik aan de hand van mijn leesgewoontes onderzoeken hoe seksistisch ik ben.

Even de cijfers erbij halen om te staven dat zo’n onderzoek broodnodig is. In 2018 las ik tweeënvijftig boeken waarvan er twintig waren geschreven door een vrouw, dat is 38.5 procent. In de eerste zes maanden van 2019 las ik negenentwintig boeken waarvan er zes waren geschreven door een vrouw, dat is 20.5 procent. In deze anderhalf jaar heb ik vier boeken gelezen die waren geschreven door meerdere auteurs, waarvan minstens één vrouw. Als ik die boeken tussen haakjes zet, dalen de cijfers naar respectievelijk 24,5 en 17 procent. Doordat ik in deze periode de volledige reeksen Harry Potter en The Hunger Games heb gelezen, vermoed ik dat deze lage percentages toch nog bedrieglijk hoog zijn.

Een van de eenentachtig bovenvermelde boeken was Het bestverkochte boek ooit (met deze titel) van Sanne Blauw. Ondanks – of dankzij? – deze lectuur kan ik niet garanderen dat geen denkfouten heb gemaakt in bovenstaande paragraaf literaire statistiek.

In ieder geval hoop ik een beter mens te worden door dit academiejaar louter boeken geschreven door vrouwelijke auteurs te lezen. Ik besef daarbij volledig dat het binaire opdelen van mannelijke versus vrouwelijke auteurs een weinig koosjer uitgangspunt is. Het idee heb ik ontleend aan mejuffrouw Elisabeth, die sinds enige tijd in een feministische leesclub zit. Bockie de Repper drukte me alvast op het hart zeker Convenience Store Woman van Sayaka Murata te lezen.

Daarnaast sta ik wijd open voor uw leestips maar misschien nog meer voor uw kritische bedenkingen.

Ruimte voor gekerm VII

In de eerste strofe van het titelnummer van haar recente zevende album Lover omschrijft Taylor Swift haar eigen huis als een plek onder de zon waar de kerstverlichting mag ophangen tot in januari. Zelf heb ik al minstens twee decennia geen kerstlichtjes meer opgehangen of helpen ophangen maar het lijkt mij maar normaal dat de lampjes respijt krijgen tot in januari. Was Driekoningen niet het signaal om de boom af te tuigen, inclusief verlichting? Of redeneer ik nu te veel vanuit eurocentrisch perspectief en zijn de mores werkelijk zo afwijkend in de Verenigde Staten? Toen ik Taylor Swift met deze vragen confronteerde, was haar antwoord kort maar duidelijk: ik moest kalmeren.

Enige rust was inderdaad welkom. Hare Majesteit en ik waren verhuisd en het waren veertien hectische dagen geweest. De laatste post die ik ontving in het oude appartement was een flyer die mijn interesse probeerde te wekken voor een line dancevereniging van twee dorpen verder. De eerste post die ik ontving in het nieuwe appartement was een boekje van de Aldi met een handzaam overzicht van alle kortingen van de week.

Wanneer de bel gaat in het nieuwe appartement kan ik via de parlofoon-met-beeldscherm kijken wie het is. Op basis van die informatie kan ik beslissen de persoon in kwestie al dan niet binnen te laten. Als ik halverwege het binnenlaten begin te twijfelen aan mijn beslissing kan ik via het spionnetje in de deur nog even verifiëren of het wel een goed idee was.

Alles is anders in het nieuwe appartement. Er is een vaatwasser dus ik ben nu officieel lid van de burgerij. Er is een externe ruimte die mijns inziens net iets te groot is om over een balkon te spreken maar net iets te klein om het een terras te dopen. Ik stel voor dat we vanaf heden spreken over een terkon. Al was het maar omdat balras klinkt als een vieze ziekte uit de negentiende eeuw. Iets dat je in dienst van de Vereenigde Oostindische Companie oploopt terwijl je gouverneur speelt op een eilandje vol koppensnellers.

De champetter is nog niet langs geweest voor de controle maar onze naam staat op de bel en op de brievenbus. De buurvrouw heeft ons aangesproken over mosvorming aan de onderkant van onze terkon. Ik heb het oud papier succesvol buitengezet maar weet nog niet goed wat aan te vangen met de groencontainer. Hare Majesteit en ik zijn verhuisd en van Taylor Swift moet ik kalmeren. Gelukkig kost zeventig centiliter wodka orange van het merk Zaranoff deze week maar vijf euro en negenennegentig cent in de Aldi.

Octidi 18 Fructidor CCXXVII

Uit de archieven: een laatste scheurposter die ik gemaakt heb voor de tentoonstelling van Wim Paeshuyse in de Mokkakapot te Borgerhout afgelopen februari en maart.

Quintidi 25 Thermidor CCXXVII

Uit de archieven: begin juni was de Geert Simonis Huiskamertour uitgenodigd voor Pasta & Poëzie op Sint-Donatus Bovenbouw te Merchtem. Geen zorgen, FOD Volksgezondheid, ik stond enkel in voor de poëzie.

Décadi 20 Thermidor CCXXVII

Uit de archieven: nog een scheurposter die ik gemaakt heb voor de tentoonstelling van Wim Paeshuyse in de Mokkakapot te Borgerhout afgelopen februari en maart.

Nonidi 29 Messidor CCXXVII

Uit de archieven: een scheurposter die ik gemaakt heb voor de tentoonstelling van Wim Paeshuyse in de Mokkakapot te Borgerhout afgelopen februari en maart.

Duodi 22 Messidor CCXXVII

“En Geert, hoe is de Ronde van Nederland van de Geert Simonis Huiskamertour verlopen?”

“Veilig maar dorstig, mijn vriend, veilig maar dorstig.”