Voor haar verjaardag wilde ze trakteren op iets lekkers en zo promoveerde het museum met de ijsjes tot onze bestemming. Onderweg naar het museum las ik achterin de auto van haar ouders Op de fiets van David Byrne. Beschouw het gerust als een vergeefse poging tot compensatie voor het missen van ‘s mans optredens in Gent en Werchter. Op de fiets is niet alleen een minder goed boek dan How music works, het is ook een minder goed boek dan pakweg Remain in light of Stop making sense.
Rond pagina 215 reed ik lek op volgende passage over het verschijnsel Wunderkammer:
“De objecten (…) werden (…) vaak volstrekt willekeurig gegroepeerd, aan de hand van welk passend geacht, criterium dan ook, zoals vorm, materiaal of kleur. (…) Niet echt wat je een strenge, verlichte, wetenschappelijke manier van categoriseren zou noemen. Maar nu ik erover nadenk zou ik willen beweren dat, in een echt verlichte wereld, alle groene voorwerpen inderdaad op de een of andere manier aan elkaar verwant zijn, meer dan alleen door hun groen-zijn en misschien wel op een manier die we nog niet begrijpen, net zoals alle zeshoekige objecten een kenmerk gemeenschappelijk zouden kunnen hebben. Misschien komt er een dag dat deze vreemde groeperingen niet langer als volstrekt arbitrair worden gezien.”
Alsof er anderhalve duivel mee gemoeid was, toonde het museum met de ijsjes niet alleen een zwembad, een zonnekamer en een doolhof maar ook een tentoonstelling van louter blauwe werken. Onder meer een scheutje Mondriaan (die zo van dansen hield), een paar grammetjes Yves Klein en een Delfts blauwe gasfles (klein formaat) van Wim Delvoye.
Achteraf bleef ik maar denken aan vrienden en kennissen die hun boekenkasten rangschikken op kleur. Op de fiets zou in zo’n boekenkast in de sectie blauw staan maar wel zo’n blauw dat stiekem ambieert een paars te zijn. Echt geen appetijtelijke kleur voor een ijsje. Zullen we dan maar een pannenkoek gaan eten met geflambeerde appeltjes?
