I
Our band could be your life. De eerste regel van History Lesson Part II van the Minutemen. Later gerecupereerd door Michael Azerrad als de titel voor zijn boek over Amerikaanse undergroundrock in de lange jaren tachtig. De periode Black Flag tot Mudhoney.
The Minutemen beslaan in dat boek hoofdstuk twee. Punk. Hardcore punk zelfs. Zo klonken ze echter niet: ze dachten hardcore punk. Vijf jaar lang trokken ze niet gewoon een lijn in het zand maar groeven ze een ravijn. Een duidelijke muzikaal-politieke herformulering van de eeuwenoude vraag: which side are you on?
Aan deze kant? Waar muzikanten zich niet verheven voelen boven hun publiek. Waar ze zich niet gedragen alsof ze zich verheven voelen boven hun publiek. Waar muzikanten in wezen niet verschillen van hun publiek. Waar ze het liefst van al elk lid van het publiek een eigen band zouden zien beginnen. Of toch minstens een eigen project van zelfrealisatie.
Of aan de overkant? Het omgekeerde. Waar een attitude heerst die doorgaans – maar soms ten onrechte – gelinkt wordt aan de gezwollen jaren zeventig variant van de classic rock. The Minutemen draaiden deze kant de rug toe. Ze beschouwden zichzelf als corndogs. Heikneuters. Jannen met petten. Elckerlycs. In feite hadden ze evengoed The Everymen kunnen heten. Mensen voor wie het leven niet altijd een picknick is. Mensen zoals wij.
Vlak voor Kerst 1985 kwam gitarist D. Boon om het leven bij een verkeersongeval en alles werd anders.
II
Our band could your life. Afgelopen vrijdag zwalpte de gedachte meermaals door mijn hoofd als een autarkische mantra, perpetuum mobile van woordjes. Ik keek in de Muziekodroom in Hasselt naar een optreden van Six Hands. Het was zelfs hun albumvoorstelling, JXTA heet de boreling. Ik droeg geheel tegen de regels in een oud band-t-shirt en kocht vlak voor ik vertrok een nieuw band-t-shirt.
U voelt mij al komen: Six Hands zou mijn leven kunnen zijn. Dat bedoel ik zelfs maar een beetje als metafoor. Bestaande uit drie maten van mijn broer zag ik hen in november 2008 voor het eerst optreden. Sindsdien ben ik hen soms toevallig, soms opzettelijk gevolgd naar cafés, festivals, concertzalen en kelders.
Met een van hen ik les gevolgd, aan een ander heb ik lesgegeven. De nummers van hun eigen beheer-ep’s doken geregeld op in mijn mixtapes. Ik heb de bassist eens bekogeld met paaseitjes. Ooit deelden ze tijdens het laatste nummer extra percussie-instrumenten uit en mocht ik een eindje meejammen. Ik ben dronken met hen geweest en heb maaltijden met hen gedeeld. Sinds vrijdag heeft hun plaatje al menige rondedans gedaan op mijn platenspeler.
Mogelijks bevat de voorgaande paragraaf enkele leugens. Mogelijks heb ik enkele herinneringen verzonnen. Schone herinneringen pertang.
III
We zijn nu tien jaar later en D. Boon is nog steeds dood en alles is anders geworden maar niets is anders geworden. Six Hands heeft een lijn in het zand getrokken maar geen ravijn gegraven. Eerder hebben zij een beleefd hekje opgetrokken. Daarbinnen cultiveren zij hun jardin. Daarbinnen laten zij ons een bloem en wat gras dat nog groen is. Daarbinnen verschillen zij in wezen niet van hun publiek. Daarbinnen hadden zij evengoed The Everymen kunnen heten.
Aan die binnenkant lijkt dat beleefde hekje misschien op een bescheiden gevangenis maar laat ons vooral niet vergeten: “Life is what you want it to be so don’t get tangled up trying to be free.” Een tekstflard van Fugazi maar kunnen we gewoon even doen als ie van The Minutemen is?
Ik dank u bij voorbaat.
