Bij een optreden van Stijn Meuris – nu solo, daarvoor met Monza, nog langer geleden met Gruppenbild en Noordkaap – vraagt iemand uit zijn entourage meteen na aankomst de organisator om de waarmerken van een naburige frituur. Na het laatste nummer verlaten Stijn en band het podium en bestelt een roadie telefonisch vijf à zes Bicky Burgers, afhankelijk van het aantal muzikanten. Vervolgens waagt het gezelschap zich aan enige bisnummers en nadien wacht het gevraagde lekkers hen backstage op.
Ten minste dat is het verhaal zoals ik het graag vertel. Als eerbetoon aan die anekdote eet ik telkens ik naar Stijn ga kijken een Bicky. Overmorgen zal het in Bree van dattem wezen met Murder ballads. Laat ons in afwachting wel wezen: ik heb in 2017 veel Bicky’s gegeten. Al dacht menig jaaroverzicht er anders over: ten huize Simonis was 2017 Het Jaar Van De Stijn. Betekent helaas niet dat 2017 een onverdeeld succes was.
Zo serveerde december 2016 als voorgerecht de eindejaarsconference/niet-eindejaarsconference Tirade. U herinnert zich vast nog de schier eindeloze media-aandacht want Dit Is Belangrijk, Mensen: Een Muzikant Spreekt Zich Publiekelijk Uit Over De Politiek. In realiteit kregen we een dikke plak cafépraat. Bij momenten zeer grappige en razend interessante cafépraat maar desalniettemin cafépraat. Zowel in opbouw als in presentatie ontbrak het aan variatie waardoor de voorstelling niet tot het einde kon boeien.
Stijn nam gelukkig ouderwets revanche op muzikale wijze. Op Vigilant combineerde hij zijn gewoonlijke energie en zijn laaiende engagement met een zin voor nuance die lang afwezig is geweest. Ik val Attica niet af, ik was zot van Spectrum en Mirage mocht er wezen maar Vigilant is Stijns beste sinds Grand van Monza, ook al weer uit 2005.
Half februari kwam hij, slechts vergezeld door gitarist Dave Hubrechts, een kleine sessie spelen in de Leuvense Bilbo. Knipogend naar de eerste single Bimbo van het jaar sprak Stijn uiteraard over de Bilbo van het jaar. Knipogend naar de tweede single In de rij voor soep trakteerde hij de aanwezigen op een beker soep. Die smaakte en ik kocht twee vinylexemplaren van Vigilant. Eentje voor mezelf en eentje om cadeau te doen aan mijn broer zonder platenspeler. (Hij was er blij mee.)
De maanden erna zag ik Meuris driemaal live: een club-, een theater- en een festivaloptreden. Voor dat laatste – Genk On Stage – had ik zelfs een fietstocht van vijftig kilometer over. Een fysieke investering die bestraft werd met een tenenkrommend gastoptreden: Wannes Cappelle randde Het zou niet mogen zijn aan in het West-Vlaams. Op de koop toe verdween in de loop van deze reeks optredens gitarist Kris Delacourt uit de line-up, nadat hij een decennium lang artrock-yin had gespeeld tegen Meuris’ hardrock-yang. Ik vrees dat hij gemist zal worden.
Nadat de instrumenten weer waren opgeborgen, zag ik Stijn in oktober aan het werk als acteur. In First contact van Het Nieuwstedelijk bouwden tekst, muziek en illustraties een spannende ménage à trois op. Zo spannend zelfs dat het verhaal in kwestie eerder banaal overkwam.
Begon Het Jaar Van De Stijn al in december 2016, het eindigde pas in januari 2018 met Tirade 2.017. Ook nu weer karrenvrachten lof in de pers. Het was een ander soort voorstelling dan zijn voorganger en naar mijn aanvoelen ook een betere voorstelling maar ik was nog steeds niet geheel overtuigd.
Op zich geen probleem: als ik de lauwe cabaretier Meuris erbij moet nemen om de withete muzikant Meuris te krijgen, dan doe ik dat zonder morren. In de kerk van Stijn ben ik de loyale oppositie. Geef ons heden onze dagelijks Bicky Burger en vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren.
