Duodi, 12 Brumaire CCXX

Het heeft meer voeten in de aarde gehad dan een duizendpoot in een poel drijfzand maar ik ben zaterdag dan toch naar dEUS gaan kijken in de Cartonnerie in Reims. Reusachtige everzwijnen en bomen gegarneerd met maretak waarschuwden Foefke en mij dat we de stad naderden. De dakloze man aan de rand van de parking had een indrukwekkende baard en een zak vol mysterieuze bezittingen maar ik vermoedde geen druïde in hem.

Onze rELIGIEUS getinte trip bracht ons bij de Notre Dame-kathedraal, waar ooit de Franse koningen werden gekroond. Het was zeven uur en donker maar van een avondmis was geen sprake. Mijn klachtenbrief is as we speak onderweg van de Jan Stasstraat naar het Vaticaan.

Foto van William Massy

Een kwartier voor het openen van de poorten van de Cartonnerie vatte ik post met een papier waarop ik in rudimentair Frans een extra ticket probeerde te verpatsen. Dat soort praktische shizzle hebben ze me op het CLT nooit geleerd. Mensen lachten met mij of om mij. In ieder geval pijpte het mijn karma zo goed dat ik het ticket verkocht kreeg als een volleerde hosselaar.

Het toeval toonde zich eens te meer een machtige godin toen ik Olle trof bij het betreden van de zaal. (Insert random KUB-anekdote hier.) De man is een dwarsligger met krullen en hield bij hoog en bij laag vol te komen voor avant-programme Balthazar. Doorgaans ben ik slechts matig enthousiast over dit Gentse combo. Twee goede nummers en tien doorslagjes, zoiets. In Reims leverden ze door tijdsbeperkingen een gebalde set af en dat werkte bijzonder goed. Een glimlach brak zelfs door mijn lippen.

Voor dEUS zelf was dit zaaltje ter grootte van de AB Box goed volgelopen maar niet uitverkocht. Het voelde even vreemd als cool om op ’t gemak vijf meter van Barman en co te kunnen staan, te kunnen headbangen, te kunnen dansen. U weet vast wel hoe ik mij gedraag op concerten.

De dappersten aller Belgen speelden nadrukkelijk geen greatest hits maar een evenwichtig hedendaags verhaal opgebouwd met zeven van de negen nummers van Keep you close als oerdegelijke ruggengraat. Verdenk mij alstublieft niet van een “vroeger was het beter”-discours maar de sequentie W.C.S. (First draft), Morticiachair en Fell off the floor, man was een hoogtepunt van Eyjafjallajökull-niveau, een geiser van retestrak poppy absurdisme. Kende ik iets van sport, ik zou gerust de term “hattrick” in de mond durven nemen.

Achteraf zaaiden Foefke en ik in crappy Frans verwarring in de lokale McDo. Als junkies met een engelenhoofd en behoefte aan een woedend shot verorberden we ersatzvoedsel in een koude steeg. Al bij al waren we op een redelijk uur thuis en toen moest de klok nog worden teruggezet.

De dag nadien trachtte ik balansen te herstellen. Om het fastfood uit mijn lijf te zuiveren, brouwden Mokkel en ik een chili sin carne pikanter dan Hot Marijke. Om de geoliede corporate rock van dEUS vlotter te verteren, zakten we af naar het STUKcafé waar Rudy Trouvé zijn I H8 Camera de vrije teugel liet.

Tom Barman ziet er tegenwoordig uit als Keith Richards in een netter hemd. Wat steken Stef, Craig en Danny zoal uit?