Het zit zo: ik heb dit academiejaar voor het eerst de cultuurkaart van de KU Leuven genomen toen ik mij inschreef. Daarmee krijg ik een handzame korting bij een hele hoop culturele spelers in Leuven en omstreken. Daarnaast mag ik er gratis mee binnen op het maandelijkse UUR KULtUUR. Voorheen was dat het Gratis UUR KULtUUR, wat meteen verklaart waarom ik nooit eerder een cultuurkaart heb genomen.
Zo zal het zitten: ik zal naar elk UUR KULtUUR gaan, ongeacht de kunsttak, het onderwerp, mijn interesse of mijn vermoeidheid en ik zal er elke keer een verslagje aan vast knopen. Schrijven is ten slotte een ambacht dat je leert door het veel te doen. (Door het 10.000 uur lang te doen zegt de theorie.) God, Joost en u weten allemaal dat ik nog veel oefening kan gebruiken.
Zo zat het: vorige woensdag stond de voorstelling De Vreemde Smetten van Mauro Pawlowski en Ramsey Nasr op het menu van het UUR KULtUUR in de Schouwburg van 30CC.
Een slordige vier jaar geleden lag mijn leven aan scherven. Geen chique scherven die over een paar millennia door een leger archeologen met opperste aandacht opgegraven en bestudeerd zullen worden maar banale scherven. Een koffiemok die zich als kamikazeservies op de keukenvloer stort, die bijeengekeerd wordt en in een oude krant gewikkeld bij het afval belandt.
Achteraf bezien viel mijn leven makkelijk te lijmen maar op het moment zelf was escapisme de enige oplossing. Mezelf afleiden van het lijden, zoiets. Gelukkig was dit de periode dat Mauro Pawlowski – toen nog mijn held – tussen twee tours met dEUS door elke maand met een ander project in een Leuvens zaaltje stond.
En zo geschiedde het dat ik in de schouwburg naar Geletterde Mensen van Mauro en Ramsey Nasr ging kijken. Ik herinner me de show van toen als uiterst crappy maar in mijn archieven valt te lezen hoe ik op het moment zelf genuanceerder oordeelde. Waarschijnlijk zijn de slechte zitplaatsen in de loop der jaren het geheugen gaan domineren. Ik ben een rancuneuze klootzak en gesteld op comfort.
Vorige woensdag trok exact diezelfde ik naar exact diezelfde zaal voor een andere voorstelling van exact diezelfde Mauro en exact diezelfde Ramsey. De Vreemde Smetten deze keer. Een betere zitplaats ook deze keer: parterre, in het midden, vierde rij. Eigenlijk al net iets te dicht bij de bühne. Voor sommige rancuneuze klootzakken is het ook nooit goed.
De Vreemde Smetten bestond uit twee helften waarvan de eerste was opgevat als “alles uit de kast” en de tweede als “doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.” Alles uit de kast: Ramsey in Darth Vader-outfit en Mauro in Kiss-make-up. Doe maar gewoon: de twee heren in jeansbroek.
Geen idee of het aan de toeters en bellen lag maar de eerste helft stak boven de tweede uit als de Eiffeltoren boven een steenkoolmijn in een Limburgse negorij. Met op de top van die Eiffeltoren: Mauro die I Am Somnabula nog eens bovenhaalt, Ramsey die MC Miker G & DJ Sven namedropt en vurige visuals die voor een David Lynchachtige sfeertje zorgen. Tijdens de tweede helft kampte de spanningsboog met erectieproblemen, hij kreeg hem nooit overeind al was het bisnummer, een duet van de oude Elvishit Trouble, een geschikte uitsmijter.
Al bij al verschilde De Vreemde Smetten minder van Geletterde Mensen dan Geert anno Domini 2009 van Geert anno Domini 2013. Het zondags servies van mijn leven is volledig vervangen en er is in tijden niets meer gesneuveld. Bovendien is Mauro al een tijdje held af en waren mijn verwachtingen van De Vreemde Smetten realistischer. Dit was best een aardige avondvullende voorstelling, de heren hadden misschien beter gekund maar ik had ook thuis kunnen zitten met hoofdpijn en een handvol scherven.
Ik Geert Simonis 