Tridi, 2 Messidor CCXX

Ik ken meisjes die fan zijn van Braakland/ZheBilding omwille van de überknappe muzikanten. Die meisjes waren er niet afgelopen weekend tijdens Vermaak Na Arbeid. Zoals het spreekwoord het wil, hadden zij ongelijk. Over de editie van vorig jaar schreef ik een chaotische kroniek met als excuus Jean-Luc Godards kapotgebruikte citaat dat een verhaal een begin, een midden en een slot nodig heeft maar niet noodzakelijk in die volgorde. Ditmaal zal ik rechter door zee trachten te zijn, een eerlijk schrijfsel, een chronologisch verslag. Uiteindelijk heb ik enkel A bout de souffle gezien en tering, wat was dat een langzame kutfilm.

Statue mocht de donderdag openen. Vijf gitaristen hadden zich op geïmproviseerde minipodia over het café verspreid. In het midden hadden drummer en bassist een eilandje voor zichzelf gebouwd. Uit een geconcentreerde hoeveelheid oog- en ander contact kringelde de muziek omhoog als een rookpluim boven een kampvuur. Instrumentale lappen die dromerig begonnen maar halverwege steevast een scherpe bocht namen richting noiseland. Ik heb de aandachtspanne van een goudvis op speed maar tijdens Statue heb ik mij geen moment verveeld.

Vervolgens was er Tabula rasa, een improvisatievoorstelling van percussionisten Gerrit Valckenaers – een Braaklandhabitué – en Kobe Proesmans – zie ook Zita Swoon en Gabriel Rios. Aan de coté cour stond een lange tafel opgesteld onder een zwart doek. Een laag overvliegende camera legde de tafel vast vanuit vogelperspectief, het resultaat werd op de achterste wand geprojecteerd. De rest van het podium was gevuld met een royale voorraad percussieinstrumenten, speelgoed en random rommel. Een beetje zoals de sjachermarkt die elke zondagvoormiddag het centrum van Peer teistert. Bij het binnenkomen kregen we een stuk papier toegestoken, een alcoholstift werd rondgegeven. Iedereen mocht een suggestie noteren om de improvisaties van Gerrit en Kobe te triggeren. Mijn suggestie, “de dode tweelingsbroer van Elvis Presley” heeft het helaas niet gehaald. Wel kon ik een alcoholstift achteroverdrukken, mijn kleine persoonlijke Vermaak Na Arbeid-traditie. Op basis van de suggesties raapten de heren materiaal op van de vloer om telkens een tiental minuutjes speels mee uit de bol te gaan. Misschien had ik een goede dag maar wederom heb ik mij geen moment verveeld.

De Kift is een Nederlands gezelschap boordevol punkenergie en zigeunerfingerspitzengefühl. Denk aan Tom Waits die na een spoedcursus Fries speecht op Koninginnedag. De Kift treedt niet zo vaak op in België en ik was hennig nieuwsgierig. De voorstelling die ze brachten was Brik, een soort muzikale tocht door de woestijn. Wel, ik ben blij dat ik mee mocht met de karavaan. Door wild mee te bewegen deed ik zowat de hele rij stoelen trillen. Daarvoor wens ik mij nog even te excuseren. De drummer droeg trouwens een fez, mensen.

De donderdag werd afgesloten door I H8 Camera Redux. Ik herhaal even de grammatica: in 2004 richten Rudy Trouvé, Craig Ward en Mauro Pawlowski the Love Substitutes op, een soort bejaardenbond voor dEUS-gitaristen. Als een of meerdere heren niet op een optreden kon geraken, transformeerden the Love Substitutes in I H8 Camera, een improvisatiegezelschap waarvan de bezetting meer rondzwalpt dan het gedachtegoed van de Open VLD. Niet zelden staat I H8 Camera met acht of meer man op het podia. Het resultaat woont tussen richtingloos gedram en de beste improvisaties die ik al gezien en gehoord heb in. Maar dit was dus I H8 Camera Redux. Op vraag van de lieve Braaklandmensen trommelde spilfiguur Rudy Trouvé geen acht man op maar een uitgebeend kernkwartet: Rudy op gitaar, Teuk Henri ook op gitaar, Jeroen Stevens op drums en een tot nader order anonieme Portugees op contrabas. Het resultaat was dik oké.

’s Vrijdags heb ik Vermaak Na Arbeid aan mijn neus voorbij moeten laten gaan. Geef gerust een seintje als u het in mijn plaats wenst te recenseren. Ik doe daar niet moeilijk over.

De zaterdagavond begon met enig theater: Medea redux van Els Roobroeck (spel) en Han Stubbe (muziek, zie ook Die Anarchistische Abendunterhaltung). Schoolmeisje hookt up met haar leerkracht, er komt een kind van en het loopt niet goed af. Er werd toppie gestoeid met belichting en projecties. Muzikaal werd Billie Holliday door de mangel gehaald. Zeven op tien, zoiets?

Daarna terug muziek met I Love Sarah. In het prille begin heb ik hen eens in de AB gezien. Ze coverden toen iets van Ennio Morricone. Ergens in mijn cd-rek ligt een demo van hen te beschimmelen. Daarna ben ik er altijd in geslaagd de Sarah-jongens te missen als ze in mijn buurt passeerden. Ik was met andere woorden best nieuwsgierig. Wat ik te horen kreeg was niet echt Ennio Morricone maar wel ferm weird. Gitaar en drums vochten met synths en loopstations terwijl silly vocalen met het been in een kegelspel belanden. De bindteksten bestonden uit onzin maar wel gepaste onzin. Interessant, denk ik dat het genuanceerde oordeel is. Over twee jaar nog eens proberen?

Over naar het Rudy Trouvé Septet, hetgeen Rudy Trouvé uitspookt als hij niet improviseert of muziek maakt bij de Braaklandtoneelstukken. Katerige bossa nova-deuntjes in de bekwame handen van klassemuzikanten. Je moet het maar doen: tot vier gitaren tegelijk knallen en toch een subtiele en luchtige sound bewaren. Ik denk niet dat ik Rudy al ooit in zo’n vrolijke bui heb gezien. Tijdens culthitje The sound of our childhood placeerde hij zelfs een paar danspasjes.

Mocht u na het lezen van deze lap tekst spijt hebben dat u niet op Vermaak Na Arbeid was: geen nood, het merendeel van de affiche keert terug op Theater Aan Zee dat dit jaar door Braakland/ZheBilding wordt gecureerd. Wat ik in het begin vertelde, was overigens gelogen. Ik ken helemaal geen meisjes.